بررسی تغییرات سرمی اینترلوکین 17 و اینترلوکین 21 در افراد مبتلا به پلی میوزیت و درماتومیوزیت نسبت به افراد سالم

چکیده: پیشینه تحقیق: پلی میوزیت و درماتومیوزیت بیماری های خودایمنی مزمن سیستمیک هستند که منجر به ضعف و آتروفی عضلات می شوند. معیار های اصلی تشخیص برای پلی میوزیت وجود ضعف عضلات پروکسیمال، افزایش سطح سرمی آنزیم های سارکوپلاسمی، تغییرات الکترومیوگرافی و بیوپسی عضله و در مورد درماتومیوزیت حضور جوش های هلیوتروپ یا پاپول های گوترون می باشند. همانند سایر بیماری های خود ایمنی ملکول های واسطه ی سیستم ایمنی از جمله سیتوکین ها در این بیماران تغییر می کنند. il-21سیتوکینی هترودایمر از 2 زیر واحد p40 و p35 است که دارای مجموعه ای از 4 ? هلیکس می باشد.il-21 به وسیله سلول های t cd4+ فعال، سلول های t کشنده طبیعی، سلول های tfh و سلول های th17 تولید می شود.il-21 فاکتور کلیدی در ارتباط بین ایمنی ذاتی و تطابقی است. il-17(a) سیتوکینی هومودایمر حدود kd35 با 55 آمینو اسید و دارای پیوندهای دی سولفید است. il-17 سیتوکینی پیش التهابی است که به هجوم سیستم ایمنی که از طریق پاتوژن های خارج سلولی ایجاد می شود پاسخ می دهد. در مورد اینترلوکین-17در بیماران پلی میوزیت و درماتومیوزیت فقط در سالهای اخیر مطالعاتی صورت گرفته است اما در مورد il-21 هیچ بررسی در این بیماری انجام نشده است. لذا هدف از این مطالعه بررسی تغییرات سرمی il-17و il-21 در بیماران مذکور قبل و بعد ازدرمان و مقایسه آن با گروه کنترل سالم بوده است. روش ها: در مطالعه حاضر سطوح سرمی اینترلوکین-17و اینترلوکین-21 در 15 بیمار (10 بیمار درماتومیوزیت و 5 بیمار پلی میوزیت) و 15 فرد گروه کنترل که از نظر سن و جنس با بیماران مطابقت داشتند، قبل و سه ماه پس از درمان به روش elisa اندازه گیری شد. نتایج: سطح سرمی اینترلوکین-21 در بیماران پلی میوزیت و درماتومیوزیت به طور چشم گیری بالاتر از گروه کنترل بود (p-= value001/) اما سطح سرمی اینترلوکین-17 در بیماران پلی میوزیت و درماتومیوزیت تفاوت معنی دار با گروه کنترل نداشت (p=0/2). سطح سرمی اینترلوکین-17 در بیماران پلی میوزیت و درماتومیوزیت سه ماه پس از درمان با بیماران قبل از درمان تفاوت معنی دار نداشت (p=0/2) و سطح سرمی اینترلوکین -21 در بیماران پلی میوزیت و درماتومیوزیتی که سه ماه درمان شده بودند تفاوت چشم گیری با قبل از درمان نداشت(p= 0/7). بحث: نتایج این تحقیق نشان داد که مقادیر سرمی 21il- در بیماران پلی میوزیت و درماتومیوزیت به طور قابل ملاحظه ای افزایش می یابد و به نظر می رسد که نقش زیادی در پاتوژنز بیماری های مذکور داشته باشد. کلمات کلیدی: پلی میوزیت، درماتومیوزیت، اینترلوکین-17، اینترلوکین-21